W ramach majowej edycji „Rekolekcji Bez Okazji” zapraszamy na trzy spotkania o modlitwie w towarzystwie o. Wilfrida Stinissena OCD. Dzisiaj kilka słów o tęsknocie…
Szukamy Boga, ponieważ istnieje jakaś gigantyczna siła przyciągania skłaniająca nas do tego. Chrześcijanin wierzy, że tą gigantyczną siłą, tym magnesem jest Bóg. Gdy On nas pociąga, to znaczy, że już jest z nami w kontakcie. Ten kontakt już zaistniał. On nas dosięgnął, dotknął i zaczynamy w taki czy inny sposób czuć się przez Niego pociągnięci (…) gdy jestem chrześcijaninem, to wiem, że ten magnes nie jest jakąś nieokreśloną siłą, ale osobą, która za mną tęskni (…) Jednak jest to tego rodzaju tęsknota, która znajduje się gdzieś bardzo głęboko, tak głęboko, że wielu jej sobie nie uświadamia.
„Der Mensch ist ein krankes Tier” – człowiek jest chorym zwierzęciem, jest bezradny i zawsze głodny, żyje w niepokoju i nie może się pogodzić ze swoim istnieniem. Tak samo mistyka można by określić jako człowieka chorego, takiego, który nie jest zadowolony ze swego losu.
Bóg chce relacji miłości, a ta bez wolności nie jest prawdziwą miłością. Gdybyśmy byli tak zaprogramowani, że nie moglibyśmy Bogu odpowiadać inaczej, jak tylko naszym „tak, kocham Cię”, to nie byłaby prawdziwa miłość. Musimy mieć wolność wyboru, mówić „tak” albo „nie”.
Jeżeli człowiek przestał być świadom swej podstawowej tęsknoty, jeżeli zapomniał, że cała jego tęsknota jest zasadniczo tęsknotą za Bogiem, to zdesperowany poszukuje czegoś innego, co może wypełnić tę przepaść. Rzuca się na wszystko, co znajduje na swojej drodze, za każdym razem z tym samym zdumieniem: może ty potrafisz mnie uszczęśliwić, może ty jesteś w stanie spełnić moją tęsknotę? I zawsze kończy się to rozczarowaniem.
Poszukiwanie duchowości jest konsekwencją i reakcją na poczucie bezsensu, beznadziei i lęku, obecnymi w świecie. Te z kolei wynikają z faktu, że Bóg zniknął z życia społecznego, a człowiek bez Boga staje się sam dla siebie problemem.
To że „Bóg znika” nie znaczy, że On nas opuszcza. To my odchodzimy od Niego.
W Kościele jest za mało mistyki!
Nigdy nie musisz szukać Boga gdzieś daleko. On stoi przed drzwiami twojego serca i prosi, byś pozwolił Mu wejść (…) Często jednak żyjemy tak bardzo powierzchownie, mamy tyle do zrobienia i jesteśmy tak zestresowani, że brakuje nam czasu i sił, by usłyszeć to, co płynie z głębszych poziomów. Gdy bowiem Bóg pyta, to dzieje się to na bardzo głębokim poziomie i trzeba być zasłuchanym, żeby Go usłyszeć.
Czasem nie można się nie bać. Boję się, ale stawiam czoło mojemu lękowi.
Trzeba przeciwstawić się kolektywnemu myśleniu, mówiąc: „Tak, jestem chrześcijaninem i chodzę do kościoła, i nie obchodzi mnie to, co mówią inni”.
Bóg nie prowadzi produkcji seryjnej. Każdy człowiek i każda ludzka droga jest zupełnie niepowtarzalna i nikt nie jest w stanie przewidzieć, jak ona będzie wyglądać.
Piękno jest pieśnią chwały na cześć Boga (…) Droga do Boga i z Bogiem jest cudowna, ale bywa też ciężka i pustynna. To nie tylko pieśń na ustach i dziękczynienie, ale też skargi, smutek i upokorzenia – a wszystko po to, aby wyraźniej zobaczyć własny grzech i pychę. O wszystkim tym wiemy z góry i tak jest lepiej. Trzeba Bogu dać carte blanche i pozwolić Mu decydować. I zaufać.
JEZU, UFAM TOBIE…!
