Zgodnie ze starą tradycją – 5 lutego w kościołach poświęca się chleb, wodę i sól ku czci św. Agaty, dziewicy i męczennicy. Takie poświęcenia miało miejsce także w naszym kościele.

O św. Agacie wiemy niewiele. Żyła w III w. Pochodziła z miasta Katania na Sycylii. Odrzuciwszy – ze względu na ślubowane Chrystusowi dziewictwo – propozycję małżeństwa z rządcą Sycylii była torturowana i okrutnie zamęczona. Szczególnie jest ona czczona w Rzymie, gdzie poświęcono jest aż trzy kościoły oraz w rodzinnym mieście Katanii położonym u stóp najwyższego czynnego wulkanu – Etny.

Legenda głosi, że kiedy na Sycylii wybuchła Etna, mieszkańcy Katanii wzięli z grobu św. Agaty szczątki jej welonu i ruszyli z procesją wokół miasta. Uchroniło to Katanię przed zniszczeniem. Na znak jej dobroci (Agata – gr. dobra) w kościołach święci się chleb i wodę, by dzielić się dobrocią jak chlebem, a woda ma chronić nasze domy od pożarów.

Przysłowia są mądrością narodu, a więc sięgajmy i do tych mądrości, bo „Gdzie nie ma chleba św. Agaty – tam nie ma pełnej chaty”, a „Woda św. Agaty – niech broni od ognia nasze chaty”.

Św. Agata jest ona patronką pielęgniarek, wzywa się ją także jako orędowniczkę przy trzęsieniach ziemi i chorobach piersi.