Drogi bracie, być może powiesz: „Jakże to, a niekonsekwencja Kościoła? A zgorszenia wywoływane nawet przez niektórych papieży?” Mówisz tak jednak dlatego, że myślisz po ludzku – jako człowiek cielesny – i nie potrafisz przyjąć tego, że Bóg okazuje swoją moc i miłość poprzez słabość. Nie mogąc sam osiągnąć niewinności, wymagasz jej od Kościoła; tymczasem Bóg postanowił objawić swą chwałę i wszechmoc poprzez niesłychaną słabość i niedoskonałość ludzi, nie wyłączając także niedoskonałości „ludzi Kościoła”, i z tej słabości uczynił dla siebie oblubienicę, która jest cudowna właśnie dlatego, że wychwala Jego miłosierdzie. Syn Boży przyszedł na świat i – jako dobry cieśla, którym stał się pod okiem Józefa – pobierał najbardziej powykrzywiane i sękate kawałki desek, jakie tylko mógł znaleźć, aby zbudować z nich łódź, która – stawiając czoła wichrom i burzom – żegluje po morzu świata już prawie przez prawie dwa tysiące lat.
Grzechy Kościoła! Czy myślisz, że Jezus nie zna ich lepiej od ciebie? Czy Jezus nie wiedział za kogo umierał, gdzie byli w tym czasie Jego Apostołowie? Lecz On umiłował Kościół rzeczywisty, a nie urojony i idealny. Umarł, „aby go uświęcić i oczyścić”, a nie dlatego, że był święty i czysty. Chrystus umiłował Kościół „w nadziei”: nie tylko za to, czym jest, ale także za to, czym będzie: niebieskim Jeruzalem, „przystrojonym jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swojego męża” (Ap 21,2).
Czy postawiliśmy sobie kiedykolwiek pytanie, dlaczego nasz Kościół jest biedny i powolny? Ksiądz Primo Mazzolari, który bynajmniej nie należał do osób pieszczotliwie wyrażających się o Kościele instytucjonalnym, napisał: „O Panie, jestem Twoim chorym ciałem; ciążę Tobie jak ciąży krzyż, jak ramię, które nie daje rady. By nie pozostawić mnie na ziemi, obarczasz się także moim ciężarem i kroczysz tak jak potrafisz. Pomiędzy tymi, których dźwigasz jest ktoś, kto Ci obwinia, że nie poruszasz się zgodnie z prawem i oskarża o powolność także Twój Kościół, zapominając o tym, że choć Kościół obciążony jest słabością ludzi, których nie może i nie chce się pozbyć (bo to jego dzieci), to jednak niesienie znaczy dla niego więcej niż dotarcie do celu”.
Kościół porusza się powoli, to prawda. Jest powolny w ewangelizowaniu, w odpowiadaniu na znaki czasu, w bronieniu ubogich i w tylu innych sprawach. Czy wiecie, dlaczego jest powolny? Dlatego, że dźwiga na swoich barkach nas, nadal obciążonych balastem grzechu. Dzieci oskarżają swoją matkę o to, że jest pokryta zmarszczkami, chociaż często to właśnie one są przyczyną zmarszczek. Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego siebie samego, aby pozbawić go jakiejkolwiek zmarszczki; Kościół byłby bez zmarszczek, gdyby nie miał nas! Kościół miałby o jedną zmarszczkę mniej, gdybym ja popełnił o jeden grzech mniej. Erazm z Rotterdamu, jednemu z reformatorów, który ganił go za to, że pozostawał w Kościele katolickim pomimo jego „zepsucia”, odpowiedział kiedyś w ten sposób: „Znoszę ten Kościół w oczekiwaniu na to, że stanie się lepszy, ponieważ także on zmuszony jest znosić mnie w oczekiwaniu na to, że stanę się lepszy”.
(Raniero Cantalamessa, „Moc Krzyża. Medytacje watykańskie II”, tł. M. Przeczewski OFMCap, Kraków 2003, s. 41-43)
