Kiedy mały, biegnący chłopiec upadnie, to najczęściej powstaje z płaczem i… wówczas się zaczyna: „Nie płacz, przecież nic się nie stało – przestań płakać, nie bądź beksą!” Chociaż może być zupełnie inaczej, jeżeli blisko są rodzice. Mama przytula go do swojego serca i ociera łzy z jego umorusanej buzi, a tato z uśmiechem powtarza: „Co za lądowanie, jesteś lepszy niż Kamil Stoch, mój mały bohaterze!” A po chwili cała czwórka zanosi się śmiechem (Ten Czwarty to oczywiście Anioł Stróż małego chłopca).

Właśnie ten obraz – płaczu i łez – wykorzystuje Vinny Flynn w swojej trzynastej refleksji na temat uwielbienia eucharystycznego. „Może i jestem szalony, ale wiele razy płakałem przed Najświętszym Sakramentem i zawsze przynosi to ukojenie”. A swoim słuchaczom stawia pytanie: komu zdarzyło się płakać/ popłakać sobie podczas adoracji? Część słuchaczy kiwa twierdząco głową (wiedzą dobrze, o czym mowa), ale niektórzy patrzą na Vinny`ego jakby był szalony…

Skoro Pan Bóg jest Ojcem, więc należy powierzać mu wszystkie swoje sprawy, nie tylko te głębokie rany, ale i najdrobniejsze zadrapania swojego życia. Bóg opatruje rany i sińce, a pocałunkiem obdarzy ranę tych, którzy nie cierpią zbyt mocno. „Do wesela się zagoi – na pewno dasz radę…!” W szczerości serca należy Panu Bogu powierzyć wszystko, całe swoje życie. Również swoje łzy. I pamiętajmy, że Bóg nie jest takim typem ojcem, który woła: „Hej! Przestań płakać, taki duży chłopiec nie powinien płakać”. Płacz przed Bogiem jest jak najbardziej na miejscu. Na adoracji Najświętszego Sakramentu warto w szczerości serca wszystko wyznać Temu, który jest Miłością.

Gdy znajdujesz się w potrzebie, przyjdź ze swoją troską!

Jeśli jesteś zmartwiony, przyjdź ze swym zmartwieniem.

Jeśli masz ochotę płakać, to płacz. Nie trzeba żadnych słów, po prostu wypłacz się!

Nie musisz szukać kogoś, komu „wypłaczesz się w rękaw”, skoro Pan Bóg nieustannie czeka na ciebie, abyś powierzył mu swój ból, swoje cierpienie.

Niezwykle wymowne jest świadectwo, w którym Vinny Flynn wspomina swoje życie rodzinne.

Pamiętam, jak silna była moja mama po śmierci taty. Zawsze była przy nas, aby nas wspierać, kiedy tylko ogarniał nas smutek. Wspominam szczególnie jedną sytuację, gdy grała na pianinie, a ja próbowałem śpiewać piosenkę, którą często śpiewał mój tata. Kiedy doszedłem do połowy, załamał mi się głos i nie mogłem jej dokończyć. Mam nadal była skupiona i nie przestała grać. Zaczęła śpiewać sama, dokładnie w tym miejscu, w którym ja przerwałem, i dokończyła za mnie piosenkę.

Tylko codziennie rano, po Mszy Świętej, gdy wszyscy ludzie wyszli już z kościoła, siadała przed ołtarzem w milczeniu i widziałem, jak łzy spływały jej po twarzy. To był jej czas z Bogiem, kiedy mogła wypłakać wszystko, co czuła. To był czas jej uzdrawiania.

Często płacz jest początkiem uzdrowienia, początkiem powrotu do miłości i przebaczenia. Skoro warto płakać z płaczącymi, tym bardziej warto nie wstydzić się łez w obecności Boga. Parafrazując świętą Hildegardę z Bingen: Pan Bóg jest Miłością i ma moc, by nasze łzy przemienić w perły!

Adoracja to najlepsze miejsce, gdzie można by przynieść swój ból. Adoracja  to najlepszy czas, aby opowiedzieć Bogu o swoim cierpieniu.