Tak naprawdę 1 listopada – uroczystość Wszystkich Świętych – powinien trwać przez cały rok: od 1 stycznia do 31 grudnia! Świątek, piątek i niedziela – nieustanne świętowanie. Wierząc w Świętych obcowanie pragniemy stać się świętymi, tak przecież nazywali siebie pierwsi chrześcijanie. Co jednak oznacza świętość? Jaka jest tajemnica świętości?
Po pierwsze święty to człowiek idący drogą przykazań. Zamiast grzechu i zła czyni dobro i miłość. Dekalog, Dziesięć Przykazań, to jego dewiza życia. Zamiast grzechu – miłość do Boga i bliźniego!
Po drugie święty to dosłownie „inny”. Święty stara się naśladować Świętego, czyli Boga, bo tylko Bóg jest święty. Biblijny przymiotnik oznacza kogoś różnego, odmiennego, innego – po prostu świętego! Jeżeli świat oszukuje, święty jest uczciwy, bo pragnie być podobny do Boga, który jest Święty. Jeśli świat kłamie, święty trzyma się prawdy, bowiem pamięta, iż Pan Bóg jest Prawdą. Etc. etc.
I wreszcie to trzecie: święty to człowiek, który ze swego życia uczynił nieustające świętowanie. Z czego on tak się cieszy? Z tego, że to co najważniejsze już ma: Bóg go zbawił i nikt mu tego nie odbierze. Stąd ta ogromna radość. Święta radość!
Święty – normalny facet, który wie, o co chodzi w życiu. Wypełnia swoje codzienne obowiązki z pamięcią o Bogu i z miłością do swoich bliskich. A gdy wokół niego tłum tchórzliwych i leniwych serc miota przekleństwa, święty uśmiecha się tylko do swojego anioła stróża. I powtarza sobie w duchu: Zło i nikczemność? O nie, nie jestem głupi, nie pozwolę zniszczyć mojego życia!
W uroczystość Wszystkich Świętych wyśpiewać trzeba, niczym podczas Wigilii Paschalnej, wielki Exultet naszej wiary i radości. Weselcie się już zastępy aniołów w niebie, weselcie się słudzy Boga, niechaj zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo! Raduj się ziemio… radujcie się niebiosa, niech radość ogarnie serce każdego z nas! Albowiem słychać już śpiew zbawionych i dzwony zmartwychwstania. Wysławiamy bowiem wielkość Boga, który objawia nam swoją moc poprzez niezliczoną rzeszę Świętych. To oni są dowodem świętości naszego Stwórcy i Odkupiciela. To oni są dla nas umocnieniem na drogach Ewangelii: poprzez przykład swej wierności Bogu oraz dar modlitwy i wstawiennictwa. Wpatrzeni w ten wielki tłum, sławiący Boga, popatrzmy na nasze „dzisiaj”, na nasze życie, którego celem jest wiara i radość.
W ostatnim rozdziale ostatniej księgi Pisma świętego, Księgi Apokalipsy, pisze Apostoł Jan:
Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządza
i plugawy niech się jeszcze splugawi,
a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość,
a święty niechaj się jeszcze uświęci!
(Ap 22, 11-12).
Pomimo krzywdy i niegodziwości niechaj święty dalej czyni sprawiedliwość i dobro. Niechaj tym mocniej trzyma się tego, co dobre i szlachetne. Słowa św. Jana dzisiaj brzmią jeszcze dobitniej – w XXI wieku to wołanie jest szczególnie aktualne. Dlaczego? Albowiem prawda Boża nie przemija, nieustannie wskazując człowiekowi wszystkich czasów drogę zbawienia. W ten radosny dzień Wszystkich Świętych nie patrzymy w stronę złą i niegodziwości, ale kierujemy oczy naszego serca w stronę tych, których nazwać można przyjaciółmi Boga. Powtarzamy za Apokalipsą pytanie: ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli? To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i wybielili je we Krwi Baranka – odpowiada Księga. To oni podążyli drogą Błogosławieństw szukając Świętego i odnaleźli Boga, albowiem każdy, kto w Nim pokłada nadzieję uświęca się, podobnie jak On jest święty (1 J 3, 3 ). Oto wielki tłum przyjaciół Boga – z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków (por. Ap 7, 9). Szukali niebieskiego Jeruzalem, wiedząc, iż nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść (Hbr 13, 14). Oto wielki tłum przyjaciół Boga – pielgrzymujący przez ten świat do życia wiecznego – do obiecanej ziemi zbawienia. Jak Mojżesz przeszli przez Morze Czerwone zła i nienawiści, aby radować się na wieki udziałem w chwale Boga. Wybrali Boga, ale i On wybrał ich mocą swego Błogosławieństwa, albowiem kogo wybierze Pan, ten jest święty! (Lb 16, 7). Sam Bóg powołał ich do zbawienia, oni zaś odpowiedzieli wiarą na ten dar powołania. Wiara wypełniała ich życie i dlatego radość napełni ich na wieki. Taki jest bowiem cel istnienia człowieka: być blisko Boga – to całe nasze szczęście!
Uroczystość Wszystkich Świętych przynosi niepokojące pytanie: jaka jest droga naszego życia? W którą stronę zmierzamy? Albowiem mówi Księga: kto krzywdzi niech jeszcze się splugawi, niech splugawi się do końca, zaś sprawiedliwy niechaj się bardziej uświęci… Kim zatem są święci lub bardziej jeszcze: jak można stać się świętym?
W naszym świecie, gdzie często zwycięża to, co „nie-święte”, gdzie nierzadko króluje nikczemność i krzywda, każdy święty staje się dowodem ostatecznego zwycięstwa Boga – zwycięstwa dobra i prawdy. To zwycięstwo dokonuje się już teraz w sercach ludzkich podążających drogą błogosławieństw. Oto prawdziwi przyjaciele Boga, który jest Miłością (1 J 4, 8). To zwycięstwo każdego dnia proklamuje Eucharystia, którą sprawujemy wpatrując się w wielką rzeszą uczestników Bożej chwały. Niechaj ich wiara i radość przemieniają i nasze serca: Amen? Amen!
