Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę». A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz [domu] i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż [ją] do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!» Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!» Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli» (J 20, 24-29)

Tomasz apostoł ma w sobie tyle smutku, lęku, niepokoju i niedowierzania.

Tomasz niedowiarek. Tomasz sceptyk.

Pogrążony w ciemnościach rozpaczy.

I właśnie do niego Jezus przychodzi, by w wieczerniku obdarzyć go łaską wiary. W niewiernym Tomaszu dokona się wielki cud małego zmartwychwstania – zmartwychwstania wiary.

Zamykam oczy i proszę dla siebie o ten mały, codzienny cud, powtarzając Tomaszowe wyznanie: „Pan mój i Bóg mój!”