X – ksiądz

A – Angelus

D – Domini

X: Jednym z najbardziej znanych fragmentów Ewangelii jest przypowieść o synu marnotrawnym. Syn zabiera „co jego”, a potem wyrusza w daleki świat i bawi się znakomicie… aż do czasu.  Przychodzi upadek: traci majątek, w biedzie i głodzie błaga o litość na obcej ziemi.

A: Można powiedzieć, że ów młodzieniec schodzi „na psy”, a potem musi zaprzyjaźnić się ze stadem świń.

D: Te świnie z pewnością niespecjalnie go lubią, bo przecież głodny chłopak wykrada im jedzenie.

X: Smutna jest ta przypowieść o syn marnotrawnym, chociaż jeszcze smutniejsza jest współczesna przypowieść o marnotrawnym ojcu. Tak jakby czasy historii marnotrawnego syna już się skończyły, a w historii świata zaczął się okres jeszcze bardziej nieciekawy.

D: Dawniej rodzice – jak w Ewangelii – przekazywali swoim dzieciom  wiarę w Boga, tęsknotę za miłością, uczyli dobrego i szlachetnego życia… Później – owszem, często tak bywało – dziecko schodziło na złe drogi, ale…

A: Ale miało do czego wracać, miało do kogo wracać! W domu rodzinnym zawsze ktoś czekał. Mama, Tato, starszy brat czy siostra.

D: Dzisiaj liczy się tylko telefon, smartphone, internetowe rozrywki… Rodzic siedzi uzbrojony w telefon, dziecko z telefonem, internetowa mama, internetowy tato, internetowe dziecko, internetowe rodziny.

A: Marnotrawny ojciec ma swój świat, ma swoje życie, swoje internetowe pseudo-emocje i swoje pseudo-mądrości – nie ma czasu ani ochoty przekazywać własnym dzieciom tego, co prawdziwe. A skoro wiara i miłość nie zostały przekazane w domu rodzinnym, skoro rodzice nie chcieli, albo nie wiedzieli, w jaki sposób, wychować swoje dzieci, więc…

X: Gdy przyjdą trudne dni, kryzysy i problemy, wówczas nie ma do czego wracać. Nie ma możliwości powrotu, bo tak naprawdę nie ma do kogo wracać. Zostaje tylko kontemplacja pustki. A potem kontemplacja ciemności.

A: Tymczasem każdy rodzic powinien być jak Święty Krzysztof (żaden tam Krzysio albo Kris, ale Święty, którego imię oznacza „tego, który niesie Chrystusa”).

D: Każdy rodzic to Święty Krzysztof, który niesie Chrystusa tym, których kocha. Każdy rodzic to prawdziwy przewodnik po rzeczywistym świecie, w którym Pan Bóg wzywa nas do realnych zadań. Rodzice mają wprowadzać w rzeczywisty świat wartości – i jeżeli tego nie czynią, dziecko szybko wpadnie w sieci wirtualnych oszustów i demoralizatorów.

X: I zamiast karmić się chlebem, o którym słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, chlebem dobroci i miłości, taki młody człowiek szybko zaczyna pić truciznę z kielicha antywartości, który szatan podsuwa ze słodkim uśmiechem tym, którzy w swojej naiwności poszli za nim. Szukali przygód, a znaleźli drogę do śmierci. Szatan dokonał w ich życiu antyprzemienienia: zmienił serce, które miało być dobre jak chleb, w twardy kamień.

D: Skoro dzisiaj kończy się Tydzień Świętego Krzysztofa, więc dla naszych rodzin, dla rodziców i dla dzieciaków, mała propozycja motoryzacyjna. Spróbujmy popatrzeć na nasze życie jako na wspólną podróż, której celem jest NIEBO. Szczęśliwie dotrzeć do Bożego królestwa, do domu naszego Ojca, który pełen jest miłosierdzia – oto cel naszej wspólnej podróży.

A: A zatem trzy małe wskazówki w ramach Duchowego Kodeksu Drogowego. Warto zwracać uwagę na znaki drogowe, ponieważ wielokrotnie potrafią uratować nam skórę. I ocalić nasze serce! Na przykład znak: „Uwaga na nisko latające świnie”, ostrzega przed grasującym w okolicy stadem, które chce wciągnąć nas do błota. Świnie, same upaćkane niemoralnością, chcą innych wciągnąć do swojego chorego świata. „Nie bądź taki porządny, nie bądź taki szlachetny” – wołają, a właściwie chrumkają – „przecież przed tobą już tak wielu ludzi zmieniło się w świnie. Nie ty pierwszy i nie ty ostatni”.

D: Na szczęście nie ma takich znaków (o nisko latającej Śwince Piggy), ale istnieją znaki drogowe, które codziennie spotykamy podczas naszej podróży przez świat. Pierwszy znak – „droga jednokierunkowa”.

X: Oj, czasem się zdarza, że ktoś jedzie autostradą pod prąd i jeszcze ma pretensje, że wszyscy jadą w przeciwnym kierunku.

D: Ale nie w tym rzecz! Zdarza się często, że skręcimy w złym kierunku i nawet chcemy zawrócić, ale – i tutaj znowu pojawia się stado świń – inni mówią nam: „To niemożliwe, musisz z nami jechać w stronę potępienia. Nie bądź taki święty, nie ma możliwości, aby rozpocząć wszystko od nowa, nie możesz, nie dasz rady, znowu iść w dobrą stronę”.

A: Otóż zawsze możesz zacząć od nowa. Zawsze możesz zawrócić, zawsze może wejść na ścieżkę nawrócenia. Pomogą ci w tym twoi bliscy, twoja rodzina, przyjaciele, wszyscy ci, z którymi dzielisz chleb, codzienny chleb dobroci… To oni przekazali ci łaskę wiary i miłości, to oni z Bożą pomocą wymodlą dla ciebie cud nawrócenia, cud powrotu do rodzinnego domu.

X: Drugi znak w naszym Duchowym Kodeksie Drogowym to – „zakaz wyprzedzania”.  Żyjemy w świecie, w którym ludzie ciągle walczą ze sobą, każdy chce być pierwszy, chce wygrać, postawić na swoim, zwyciężyć rywala. Może warto postawić „zakaz wyprzedzania”, trochę zwolnić, nie zawsze stawiać na swoim, nie za wszelką cenę mieć rację.

A: Nie pchaj się tak w kolejce po pizzę, nie zajmuj ostatniego wolnego miejsca w autobusie. Może ten obok jest bardziej zmęczony, może ten drugi jest naprawdę głodny.

D: Bierzmy przykład w naszej reprezentacji, która na ostatnim EURO zajęła ostatnie miejsce w grupie. Niech Holendrzy, Francuzi i Austriacy się cieszą, że Polacy tacy uprzejmi.

A: Niestety, w tym przypadku wcale nie chodziło o uprzejmość! Naprawdę „ustępuje komuś miejsca” nie ten, który jest słaby i przerażony, ale taki człowiek, który przewyższa innych siłą ducha, wielkością serca, zdolnością do miłosierdzia. Takiej niezwykłej sztuki uczymy się, czytając Ewangelię, słuchając słów Chrystusa: „Nie lękajcie się, Jam zwyciężył świat”.

D: I wreszcie trzeci znak – „zakaz postoju”, tzn. tutaj nie wolno parkować!

X: No tak, to bardzo subtelny problem! Zakaz postoju to pokusa, którą dobrze znamy z Góry Tabor, z Góry Przemienienia. Szymon Piotr mówi do Jezusa: „Ach, postawimy trzy namioty…”, rozbijemy namioty na parkingu na jedną minutę, na kilka godzin, a później na wiele miesięcy czy lat. Zamiast iść, ciągle iść w stronę Nieba, stoimy w miejscu… i nie jesteśmy wcale stoikami (byli tacy starożytni filozofowie), ale bardziej jesteśmy sto-ja-ka-mi.

A: Oto choroby współczesnego człowieka, marnotrawnych synów i marnotrawnych ojców – stagnacja, marazm, utrata sensu życia, utrata wiary w siebie.

D: Nasz Anioł Stróż patrzy na nas zdumiony: jak można być tak pozbawionym życia? Zamiast radości i szczęścia, do których powołuje nas Pan Bóg, wybieramy drogę, która nie prowadzi do zbawienia! Zamiast chleba dobroci, karmimy się imitacją pokarmu, który nie przynosi nasycenia. Zamiast trzymać się Duchowego Kodeksu Drogowego, wybieramy drogę donikąd.

– – – – – – – – – – –

X: Trochę pesymistycznie zabrzmiała ta dzisiejsza „Ewangelia młodych”. Na zakończenie rozwiązanie zagadki: „Jakiej muzyki najlepiej słucha się podczas jazdy samochodem?”

A: Każdy słucha tego, co mu się podoba. Ale dzisiaj, 28 dzień lipca, czyli rocznica śmierci Vivaldiego.

D: Z tej okazji dzisiaj, w 283 rocznicę śmierci autora Czterech pór roku, najlepiej byłoby posłuchać Vivaldiego. Vivat Antonio Vivaldi!

A:  I vivat Święty Krzysztof…!

X: Amen!