Trzy cytaty z Pisma świętego na dobry początek dnia

CYTATY

Do innego rzekł: «Pójdź za Mną!» Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!»

Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże!» (Łk 9, 59), 

«Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.

Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?» (Łk 9, 23-25), 

Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu!» Jezus mu odpowiedział:

«Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego» (Łk 9, 62).

KOMENTARZ

1. Powołanie przez Boga wymaga od nas radykalizmu, zrozumienia, że tak naprawdę nie liczy się nic w moim dotychczasowym życiu, a wszystko jest przede mną. Gdy będę współpracował z łaską Bożą, wtedy to „przede mną” – niewiadome i nieraz niepokojące – stanie się moim drugim „ja”. I wszystko stanie się łatwe – brzemię lekkie, a jarzmo słodkie (Mt 11, 28-30). Powołanie do pełnienia takiej czy innej funkcji w swoim pierwotnym znaczeniu jest powołaniem do szukania oblicza Boga, do świętości, do życia pełnią, do bezgranicznego poświęcenia się służbie Bożej. W tym celu wszyscy zostaliśmy powołani jako część ogromnej ludzkiej rodziny i jako część Kościoła. Powołanie chrześcijańskie ma charakter misyjny, a jego celem jest wszechstronna przemiana świata.

2. Poprzedni cytat mówił o radykalizmie powołania. Tutaj Chrystus rozwija ten temat i jasno określa, co musi spełnić człowiek, który chce iść z Jezusem: zaprzeć się samego siebie i wziąć swój krzyż na ramiona. A jak to czynić? W duchu miłości, ucząc się od samego Zbawiciela: «uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych» (jak wyżej: Mt 11, 29). Tak – miłość i pokora to dwa skrzydła, na których wznosimy się do Nieba i poprzez swoje misyjne powołanie pociągamy za sobą innych, którym tych skrzydeł na razie brak.

3. Słowa te przywołują historię Elizeusza, opowiedzianą w Starym Testamencie: Eliasz, powołując go, daje mu czas, aby porzucił pług i pożegnał się z rodzicami przed przystąpieniem do jego misji (1 Krl 19, 20-21). Teraz jednak wezwanie Jezusa jest jeszcze bardziej naglące, uświadamia nam, że nie ma czasu do stracenia aby na nie odpowiedzieć. Aby pójść za Jezusem, zobowiązuje On nas do jeszcze większego radykalizmu. Musimy zostawić za sobą przyzwyczajenie do wygód, do utartej ścieżki życia i iść w nieznane. Wystarczy jednak powiedzieć „Jezu, ufam Tobie” i wszystko zaczyna być piękne: niewygody, głód, brak snu, nawet chwilowe zniechęcenia nie są w stanie zawrócić nas z obranego kierunku. Bóg sam wystarczy! Historie powołań biblijnych przypominają nam, że odpowiedź na Boże wołanie wymaga właśnie radykalnego życiowego nawrócenia (czy nieraz odwrócenia się). Ktoś musi zostawić wszystko za sobą, aby podążyć za Jezusem. Wilgotne sieci. Zaniepokojonego ojca. Komorę celną. Wspomnienia porażki. Zmęczone ciało. Wymagające wysiłku obowiązki. Przywiązanie do rodziny i posiadłości. Czasem brzemię to wydaje się zbyt ciężkie. Święty Paweł jest tego doskonałym przykładem. Musi oczyścić się z własnego zrozumienia Bożych dróg, z tej pewności siebie, która sprawiła, że prześladował Kościół. Ostatecznie musi zobaczyć siebie nie jako wspaniałego apostoła, ale kruche naczynie gliniane niosące Boży dar. Dopiero wtedy staje się wolny i może ponieść tę Dobrą Nowinę światu.

BONUS

Samuel odpowiedział Saulowi:  

„To ja jestem Widzący. Chodź za mną (…), powiem ci też wszystko , co jest w twoim sercu” (1Sm 9, 19). 

[oprac. Stanisław z Godziny Dziesiątej].