Październikowe spotkania z ks. Franciszkiem Blachnickim

Pierwszą rzeczą, którą musimy głosić,  jest wiara w człowieka, wiara w to, że każdy człowiek może stać się nowym człowiekiem, każdy może się zmienić, może zostać nawrócony. Mocni tą wiarą musimy głosić ideał nowego człowieka i ukazywać drogę do jego kształtowania.

Każdy z nas jest trędowaty, każdy z nas jest wewnątrz brzydki, bo pełen utajonej pychy, miłości własnej, samolubstwa. W każdym z nas jest także pełno zakłamania, obłudy, fałszu. Jeżeli o tym nie wiemy, to jesteśmy jeszcze ślepi. Ale kiedy uświadomimy sobie ten fakt, oraz to, że nie potrafimy siebie zmienić, że to absolutnie przekracza nasze siły i możliwości, wtedy przyjdzie moment spotkania z Chrystusem: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić…!”

W oczach Boga lepszą rzeczą jest nasza niemoc i słabość niż czysto ludzka doskonałość i powodzenie. Pierwsze rodzi bowiem pokorę i ufność, każe szukać Boga  i opierać się na Bogu, natomiast drugie rodzi pychę i pragnienie samowybawienia. Największe szaleństwo człowieka polega na tym, że chce on sam siebie zbawić.

Ludzie żyją tym, co przynosi codzienna prasa lub inne środki (…) ich świadomość ciągle napełnia się tymi wrażeniami lub informacjami i nie potrafią żyć bez tego. Nie potrafią znaleźć w sobie żadnej treści, która mogłaby ich zająć, zainteresować, poruszyć i dlatego muszą ciągle przyjmować w siebie potok wrażeń zewnętrznych. A bardzo rozbudowane dzisiaj środki przekazu społecznego dbają o to, żeby nigdy nie zabrakło człowiekowi jakiejś sensacji, jakiejś informacji, która zaspokajałaby jego ciekawość, jego pragnienie zapełnienia czymś pustki swojej świadomości.

Trzeba zakwestionować slogan, który dzisiaj często się słyszy. Głosi on, że dzisiaj można mówić tylko pozytywnie: o miłości, o pięknie, bo dzisiejszy człowiek nie lubi słuchać negatywnych sformułowań. Wszystko ma być pozytywnie i radośnie. A to jest bujanie w obłokach i zupełne rozmijanie się z życiem.

Każdy dzień jest próbą wiary, każdego dnia musimy odpowiedzieć na wezwanie Boże, które zawarte jest w różnych sytuacjach, w różnych próbach i różnych doświadczeniach. W próbach wiary i ufności musimy wyznawać: „Panie, wierzymy…!”